kitty24

Postanowiłam sobie, że dziś musi być lepiej niz wczoraj. Precz smutki i złości!! Niedługo moje urodzinki więc będzie milutko :) Obiecałam sobie mały prezencik- dobre wino i płytę ze składanką mistrzów klasyki. Wino obowiązkowo czerwone wytrawne.

Dopiero od niedawna umiem pić sama wino, i czerpać z tego przyjemność. Dopiero od niedawna nie jest to "topieniem smutków". Chyba trzeba osiągnąć z życiu pewną dojrzałość żeby tak było.. No w końcu latka lecą.. A każdy smutek i rozczarowanie uczy cierpliwości..

Chyba dziś mogę być szczęśliwa :) Nawet jak będzie padało i znowu zmoknę..

Przeczytałam ostatnio żeby traktować każdą chwilę jak dar, żeby się nia cieszyć bo już nigdy sie nie powtórzy..

Ale jak to robić w taki dzień??? Nie dość że poniedziałek, to jeszcze się przeziębiłam (jak tu się nie przeziębić w taką pogodę...), zmarzłam, zmokram, jestem zirytowana i wkurzaja mnie moje włosy..

Carpe diem... O tak, ale nie w tych okolicznościach przyrody.. Miało nie byc smutno i nudno, a tu już w pierwszy dzień mojego "blogowania" powtarzam schemat z liceum.. Ale nawet nikt mnie dzis nie przutulił, nikt smsa nie wysłał... To nic że mam chłopaka i przyjaciół, w taki dzień jak dzisiaj z reguły wszyscy milczą bo każdy walczy z depresja jesienną.. Tylko czemu w samotności, przecież razem raźniej..

Łapię się ostatniej deski ratunku jaka mi przychodzi do głowy- kupiłam sobie pachnący żel pod prysznic i zaraz wezmę gorącą kąpiel. Może choć trochę pomoże?

Czy carpe diem dotyczy taże takich dni jak dzisiaj? Czemu w poniedziałki przyjaciele nie piszą, czemu chłopak nie przytula gdy taka wstrętna pogoda?

"Złapać karpia".. chyba już nie dzisiaj...

Tak sobie myslę, jakby tu pisać żeby nie przynudzać, żeby nie zapomnieć że moje nastroje, niekiedy dziwne stany emocjonalne i problemy nie są niczym nowym. Żeby nie zapomnieć że tylko mi smutno czy wesoło, że tylko mi źle lub cudownie..

Ostatni raz pisałam pamiętnik w liceum. Jak go teraz otwieram, to z kartek wręcz kapie smutek i nostalgia, pozucie niezrozumienia. Nie chcę by i tym razem tak było, choć od tamtych czasów wiele sie zmieniło, ja się zmieniłam i nie bywam juz tak często smutna.

Może uda mi sie napisać tu coś ciekawego, a może nie.. W każdym razie postanowiłam sobie przypomnieć jak to jest pisać o sobie. I sprawdzić, czy mam odwage pokazać to innym..

Jestem tu po raz pierwszy, zainspirowana książką Pana Wiśniewskiego pt. "Martyna". Nie wiem czy coś mi z tego wyjdzie, ale postanowiłam spróbować..

Będę wdzieczna za każdą pomoc dotyczącą uzywania bloga..

Pozdrawiam wszystkich serdecznie

Kasia